Naukowa nazwa wilgi pochodzi z naśladownictwa jej głosu i powtarza się w wielu europejskich językach. Dawniej np. we Francji do określenia tego ptaka używano słowa „oriol”, ale niektórzy autorzy wywodzą to słowo od łacińskiego aureolus – żółty.

Wilga to ptak o pięknej barwie ciała. Intensywność koloru zależy przede wszystkim od płci oraz wieku. Samiec ma upierzenie koloru jaskrawożółtego, przy oczach posiada czarny pasek, czarne są także jego skrzydła, na których widoczne są żółte plamki. Samica nie ma czarnego paska przy oczach, jej podbródek jest biały, a na spodzie ciała zaznaczają się ciemne kreski, dziób dorosłej samicy wilgi ma kolor ciemno różowy. Jej skrzydła są ciemnobrunatne. W ogólnym wrażeniu, upierzenie samicy wydaje się posiadać bardziej zielonkawy odcień. Jeszcze mocniej odcień ten wyraźny jest u osobnika młodego, którego dziób jest ciemnobrązowy. Tęczówka oka jest ciemnoczerwona. Masa ciała wilgi wynosi 51-90 g, długość jego ciała 22-25 cm, zaś rozpiętość skrzydeł waha się od 44 do 45 cm.

Wilga to ptak wędrowny, który odlatuje z naszego kraju w kierunku wschodniej i południowej Afryki na przełomie sierpnia i września, zaś w kwietniu i maju powraca, by odbyć lęgi.

Wilga prowadzi samotniczy tryb życia. Jej siedliska stanowią przede wszystkim lasy liściaste i inne zadrzewienia znajdujące się w pobliżu rzek, a także parki, w których ulokowane są zbiorniki wodne. Zasiedla również obrzeża borów sosnowych. Przebywa głównie wśród koron drzew, prawie nigdy nie schodzi bezpośrednio na powierzchnię ziemi.

Wilga zamieszkuje pobliże jednej z puszczańskich leśniczówek. Udało się ją zaobserwować jak z szybkością błyskawicy przemieszczała się z miejsca gniazdowania do „stołówki”, którą stanowi obficie owocujące drzewo czeremchy.  

W Polsce jest mało licznym ptakiem lęgowym.

W maju i czerwcu wilga przystępuje do sezonu lęgowego. Samica i samiec tworzą monogamiczną parę, która przez wiele sezonów może zasiedlać to samo miejsce.

Gniazdo wilgi jest jednym z najbardziej kunsztownych w świecie ptaków – buduje je niemal wyłącznie samica. Zgrabne lokum umieszczone jest wysoko nad ziemią w rozwidleniu gałęzi. Składa się z trawy i łyka, wysłane jest mchem, suchą trawą, piórami.

Okres gniazdowania to maj-czerwiec. Samica raz w roku składa od 3 do 6 jaj o różowym odcieniu (w Polsce jeszcze tylko zaganiacz ma jaja o takim kolorze). Wysiadywaniem zajmują się oboje rodzice przez 13-15 dni. Gdy potomstwo wykluje się, przez pierwsze dni matka pozostaje z nim przez cały czas w gnieździe, ogrzewając je, a ojciec dostarcza całej rodzinie pokarmu.

W 17 dniu życia młode wilgi opuszczają gniazdo, jednak do czasu odlotu na zimowisko pozostają w jego pobliżu.

Wilga żeruje wyłącznie w koronach drzew. Jej pożywienie stanowią duże owady i ich larwy, ale także soczyste owoce.

Istnieje przekonanie, że jeśli w lipcu (a czasem także w sierpniu) słyszy się intensywny śpiew wilgi, oznacza to, że w przeciągu trzech dni można spodziewać się opadów deszczu.

Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Wilga w Polsce podlega całkowitej ochronie