Za ojca tej dziedziny uważany jest żyjący w XVIII w. niemiecki botanik i lekarz – Johann Hedwig. W 1782 roku ukazała się jego publikacja „Fundamentum historiae muscorum”, gdzie opisywał swoje dotychczasowe odkrycia m.in. rodnię i plemnię – organy rozmnażania u mszaków. W Polsce pionierem briologii był ksiądz Jan Krzysztof Kluk, który w swoim dziele „Dykcyonarz roślinny” opisał ponad 1,5 tysiąca gatunków roślin, a wśród nich przedstawicieli mszaków.

Mszaki pojawiły się już w okresie przełomu dewonu i karbonu (era paleozoiczna) i uznawane są za żywe skamieniałości. Ze względu na brak korzeni i tkanek przewodzących, mszaki nigdy nie były dużych gabarytów, w przeciwieństwie do np. krzewów, czy paproci drzewiastych. Do ich charakterystycznych cech należy przemiana pokoleń z dominacją gametofitu, który tworzy zielone darnie – odwrotnie niż u pozostałych roślin, gdzie gametofit jest krótkotrwałym stadium.

Na świecie zostało sklasyfikowanych ponad 18 tysięcy gatunków mszaków i spotkać je można na wszystkich kontynentach, włącznie z Antarktydą. W Polsce stwierdzono występowanie niemal tysiąca różnorodnych gatunków mszaków, z czego znaczną większość stanowią mchy. Oprócz nich do mszaków zalicza się także wątrobowce i glewiki, których występuje w naszym kraju zaledwie kilka gatunków.

Więcej informacji dotyczących tej ciekawej grupy roślin, można przeczytać w publikacji „Mszaki w lasach” której autorem jest Vítězslav Plášek, wydanego przez Centrum Informacyjnego Lasów Państwowych (dostępna pod tym linkiem).