Oczywiście – na martwych drzewach znajdziemy wiele różnorodnych gatunków grzybów związanych z martwą materią organiczną tzw. saprotrofów, jednak to nie ich zazwyczaj poszukują grzybiarze (pomimo, że niektóre z nich są także jadalne). Listopadowe dni stają się coraz chłodniejsze, wczesnym rankiem zastajemy przymrozki. Szczęśliwie nadal można wybrać się na grzyby i zebrać ich całkiem pokaźny koszyk.

Wyjątkowo smacznym grzybem jest znany powszechnie rydz, czyli mleczaj rydz (Lactarius deliciosus). Tak jak inni przedstawiciele rodziny gołąbkowatych (Russulaceae), posiada blaszki, podobnie jak np. kurki. Po ich uszkodzeniu, przebarwiają się one na zielonkawo. Kapelusz rydza o wyjątkowej rdzawej barwie (czasem z domieszką zieleni), ma cylindryczne prążkowania. Kształt kapelusza u młodych owocników jest wypukły, wraz z dojrzewaniem pojawia się pośrodku wgłębienie, a grzyb staje się lejkowaty z podwiniętymi brzegami. Charakterystyczną cechę mleczajów stanowi ich mleczko – w przypadku rydza ma ono pomarańczowy odcień.

W zależności od gatunku grzyba, można go spotkać w określonych miejscach – ze względu na wytwarzaną mikoryzę (współżycie korzeni roślin z grzybami) z sosną, na rydze można natrafić jedynie w ich sąsiedztwie. Inny, podobny gatunek – mleczaj świerkowy (Lactarius deterrimus) można spotkać dla odmiany pod świerkami. Ustępuje on nieco smakiem rydzowi, jednak jest także uważany za smaczny. Mleczaja świerkowego można odróżnić od rydza po większym udziale zieleni na kapeluszu, a także mniej widocznych koncentrycznych strefowaniach (które czasem nie występują wcale). Dodatkowo, jego mleczko z czasem zmienia barwę – po ok. 15 minutach przebarwia się z pomarańczowego na czerwone. Jeśli natraficie w Puszczy na żywe świerki, to zerknijcie pod nie – może spotkacie właśnie mleczaje świerkowe.