Ryś jest dziś największym przedstawicielem dzikiego kota Europy z racji na swoją wagę i wielkość. Osiąga rozmiary ciała nawet ok. 100 – 150 cm (najczęściej do 130 cm) i wysokość w kłębie ok. 50 – 75 cm. Dorosłe osobniki ważą od 16 do 34 kilogramów.

Jego budowa jest bardzo charakterystyczna. Stojące uszy zakończone pędzelkiem sztywnych, czarnych włosów pełnią nie tylko funkcję dekoracyjną,  ale także skupiają fale dźwiękowe doprowadzając je do uszu rysia tak, że ten lepiej słyszy, szczególnie szeleszczące w ściółce gryzonie.

Sprawnie wspina się po drzewach, dobrze skacze. Nie jest za to dobrym biegaczem, szybko się męczy. Tak jak wszystkie małe koty „myje się" czyli  starannie liże  całe ciało, potrafi także mruczeć.

Ryś jest samotnikiem.  Samiec przebywa z innymi przedstawicielami swojego gatunku (kotka i młode) jedynie w czasie rui  i  krótko podczas wychowania potomstwa.

Zasiedla duże, zwarte, wielogatunkowe kompleksy leśne. Zajmuje stosunkowo rozległe terytorium. Jego granice zależą od ilości pokarmu, a w przypadku samców także od obecności samic. Główny pokarm rysia stanowią sarny. Rzadziej są to większe ssaki kopytne – jeleń, łoś i dzik. Tam gdzie nie ma saren, ryś zjada mniejsze ssaki, np. zające czy myszy, ale i ptaki.

Rysie są stałym elementem fauny lasów Nadleśnictwa Browsk. Od paru już lat coraz częściej widywane są na naszym terenie i oswojone z widokiem człowieka prawie się go nie boją, mimo że wszelkie publikacje o rysiu mówią, iż jest to drapieżnik, który ludzi unika.  Administracja terenowa bardzo często spotyka samotne dorosłe rysie jak również matki z młodymi, które wylegują się na trybach leśnych kąpiąc się w promieniach słońca (zdjęcia pokazują ile emocji było w tym spotkaniu).

Obecnie rysie są w trakcie okresu godowego (marzec). W tym czasie w znaczący sposób zmienia się zachowanie tych zwierząt.  Intensywnie wędrują (również za dnia i także na niewielkie dystanse poza swoje terytorium) w poszukiwaniu partnera, często znaczą teren i głośno się nawołują; takie nawoływania  (wyraźne miauczenia i warczenia)  słychać  z odległości kilkuset metrów i dla nieznającego przyrody obserwatora mogą być przyczyną strachu.