Zrąbienie to niewielkie, bo ok. jednocentymetrowe chrząszcze należące do rodziny bogatkowatych (Buprestidae), którą w naszym kraju reprezentuje  ok. 80 gatunków. Z rodzaju zrąbień (Chrysobothris) wykazano u nas tylko 3 gatunki : są to zrąbień dębowiec  (Ch. affinis), zrąbień sosnowy (Ch. igniventris) i zrąbień świerkowy (Ch. chrysostigma). O ile pierwsze dwa gatunki notowane są praktycznie na obszarze całego kraju, to trzeci występuje wyłącznie w górskich borach świerkowych oraz w świerczynach wschodniej Polski, m.in. dość licznie w Puszczy Białowieskiej. Opada  mocno osłabione drzewa średniej grubości dobijając  je.

Znaczenie gospodarcze tych owadów jest niewielkie, choć przy dużym nasileniu występowania, szczególnie zrąbień  dębowiec  może wyrządzać szkody doprowadzając do obumierania osłabionych  niegrubych  dębów, ale także występujących w sadach drzew owocowych, w których również może rozwijać się jego charakterystyczna,  spłaszczona z przodu, biała robakowata larwa.

Larwy żerują pod korą tworząc szerokie, wypchane drobnymi trocinkami chodniki, przez co doprowadzają do przerwania transmisji życiodajnych soków w łyku. Na podobnej zasadzie żeruje słynny kornik drukarz powodując  zamierania świerków.

Zrąbień sosnowy zasiedla przeważnie  gałęzie , ale także  cienkie strzały osłabionych sosenek, które „rudzieją” i usychają. Łatwo je zatem wypatrzeć w młodnikach, aczkolwiek najczęściej zamieranie tych drzew przypisuje się innym przyczynom,  głównie grzybom korzeniowym. Jest  to owad rzadko odławiany, ponieważ przy ciepłej pogodzie jest bardzo lotny i trudny do zauważenia.

Na zdjęciach zrąbień sosnowiec wyhodowany z larw, które zasiedliły cienką sosenkę.