Zachęcamy do poznania tej niesamowitej grupy, a okaże się, że jest to fascynujący, tajemniczy świat, który nie powinien budzić naszej odrazy, a powodować zwyczajną akceptację, a czasami nawet zachwyt.

A na zachwyt zasługuje na pewno jeden z największych i najpiękniejszych polskich pająków - tygrzyk paskowany, który jeszcze jakieś 200 lat temu żył tylko w ciepłych krajach położonych nad Morzem Śródziemnym. Dziś możemy go  także podziwiać w Polsce.

Tygrzyk paskowany (Argiope bruennichi) należy do rodziny krzyżakowatych, a jego bliskim krewniakiem jest dobrze wszystkim znany krzyżak ogrodowy.

Tygrzyk jest gatunkiem bardzo charakterystycznym i trudno go pomylić z innymi pająkami. Samica osiąga długość ok. 25 mm, jej głowotułów pokryty jest gęstym srebrzystym włosem, a na jaskrawożółtym odwłoku posiada czarne poprzeczne prążki.

Ten paskowany wzór upodabnia ją nieco do osy. Wzór ten potrzebny jest tygrzykowi po to, by dopasować się do otoczenia, w którym żyje.

Zaniepokojony pająk potrafi wprawić sieć, na której przebywa całe dnie, w szybkie drganie, dzięki czemu paski na ciele i zygzakowate pasmo nici wzmacniające sieć zlewają się ze sobą przez co sam  pająk staje się niewidoczny.

Samiec tygrzyka jest bardzo niepozorny, nie przekracza 5,5 mm długości. Jego srebrzystoszary odwłok urozmaica jedynie szara podłużna łata na środku i ciemniejsze kropki po bokach. Z powodu takiej wielkości i ubarwienia znalezienie samca w jego środowisku jest jeszcze trudniejsze niż samicy.

Tygrzyk paskowany występuje na ciepłych, mocno nasłonecznionych, wilgotnych łąkach. Zwykle można go spotkać w dość dużym, jak na pająki, zagęszczeniu - przeciętnie 3 osobniki na 1 m². Jest to kolejna cecha wyróżniająca ten gatunek, gdyż większość pająków to zwierzęta prowadzące samotny tryb życia, wręcz nie tolerujące towarzystwa innych przedstawicieli swojej nacji.

Pająk przędzie całkiem sporej wielkości budowlę, która kształtem przypomina sieci innych pająków krzyżakowatych, ale wyróżnia je jeden niepowtarzalny element – przez środek sieci z góry na dół przebiega charakterystyczne zygzakowate wzmocnienie, wyglądające jakby było wykonane grubszą białą przędzą.  Pająk jest bardzo pracowity - nową sieć potrafi zbudować w ciągu niecałej godziny.

Duża sieć związana jest z upodobaniami kulinarnymi tygrzyka. Jest on bowiem bardzo „wybredny",  polując tylko na owady z rzędu prostoskrzydłych i ważek, które charakteryzują się stosunkowo dużymi rozmiarami.  Przy tym  czeka na posiłek do góry nogami.

Gody tygrzyków odbywają się w lipcu i sierpniu. Samiec podczas zalotów musi być bardzo ostrożny i szybki, ponieważ samica może go zwyczajnie potraktować jako pyszny posiłek.

Wrzesień, to okres kiedy małe pajączki się wylęgają, są jednak na tyle ostrożne, iż swój ciepły i bezpieczny kokon opuszczają dopiero wiosną następnego roku.

Badacze pająków stwierdzili niesamowitą zdolność młodego pokolenia tygrzyków.  Okazało się, iż potrafią one podróżować wraz z prądami powietrznymi przy pomocy wypuszczanej na wiatr nitki pajęczej, tak jak robią to inne pająki podczas „babiego lata". Nie czynią jednak tego pod koniec lata i na początku jesieni, lecz wiosną, kiedy wychodzą z kokonów.

Dorosłe pająki nie potrafią przeżyć zimy i kiedy ta nastaje, po prostu giną.

Należy dodać iż jest to gatunek jadowity ( zresztą nie tylko on). Nie należy się jednak go obawiać , bo choć działanie  jadu może być nieprzewidywalne, nie jest samo w sobie niebezpieczne, a   sam pająk zachowuje się na tyle łagodnie, że ukąszenie przez niego jest bardzo mało prawdopodobne.