Kto się tak chowa w borze gdzie oczy nie sięgną

                                           Jako puszyste duszki wiosennych fantazji

                                           Zaprzyjaźnione z sosną ot tak przy okazji

                                           Dwa tajemnicze kwiaty wszak się tu wylęgną

                                           Ale kiedy to będzie one wiedzą tylko

                                           Pogoda im nie sprzyja bo chłodniutko troszkę

                                           Są jednak zaprawione mając swą kokoszkę

                                           Bo promyk słonka grzeje z każdą wolną chwilką

                                           I tak się chowając wśród mchów i igiełek

                                           Na początku jak kokon opuszony mgiełką

                                           Próbują się wychylić jak trawy ździebełko

                                           Ponad ziemię nie w  piekło jak mały diabełek

                                           A gdy fioletem błysną trawiąc melancholie

                                           I zadzwonią kielichem obsypanym pięknem

                                           Będąc symbolem wiosny ptasich śpiewów brzękiem

                                           Zastąpią swym brzęczeniem stalowe magnolie

                                           Leśnik kiedy to widzi jest zauroczony

                                           Bo kwiat z  którym się spotkał to jego kochanka

                                           A tak naprawdę przecież to zwykła sasanka

                                           Wenus która nas budzi po zimie zmęczonych