Asset Publisher Asset Publisher

Smardze.

Z reguły owocniki grzybów kojarzą nam się z jesienią i czasem grzybobrań. Ale właśnie teraz nadeszła pora na wiosenne grzyby, powszechnie mało znane, aczkolwiek uznawane za kulinarne rarytasy. Na rabacie miododajnej przy Nadleśnictwie Browsk w Gruszkach pojawiły się w dużej ilości smardze.

W Polsce występują trzy gatunki smardzów, tj. smardz jadalny, stożkowaty oraz półwolny. Ponadto natrafić można jeszcze dwa gatunki bardzo blisko z nimi spokrewnione naparstniczki – czeską i stożkowatą. Wszystkie te grzyby, poza smardzem jadalnym, znajdują się pod prawną ochroną i nie wolno ich pozyskiwać.

Smardz to grzyb o wyjątkowym wyglądzie, charakteryzujący się owalną lub stożkowatą główką o nieregularnych wgłębieniach, zwanych alweolami. Główka może osiągać wysokość od 3 do 10 cm i średnicę od 3 do 7 cm, przyjmując barwy od beżowej do prawie czarnej.

Trzon smardza jest krótszy od główki, osiągając długość od 2 do 6 cm i średnicę od 2 do 4 cm. Gatunek ten posiada pusty środek i chropowatą lub ziarnistą powierzchnię, w kolorze od kremowego do białawego. Miąższ smardza jest białawy, kruchy o  woskowatej konsystencji, smak łagodny, a zapach korzenny.

Smardze lubią lekko zacienione lasy i zagajniki liściaste, ale często też potrafią zaowocować np. gdzieś pod płotem lub przy ścieżce, bowiem ich grzybnia rozkłada martwą substancję organiczną, tak jak np. pieczarki. Uważa się, że smardze na tym samym miejscu rosną raz na 10 lat, aczkolwiek z doświadczenia wiem, że okres ten jest nieco krótszy.