Rośnie on na glebie bogatej w próchnicę w zaroślach i lasach liściastych, przeważnie w miejscach zacienionych.

Nietypowy grzyb mimo, iż rzadki do obserwacji w terenie, nie jest już od 2014 roku objęty ochroną gatunkową  (podlegały jej wszystkie gatunki z tego rodzaju,  ale na podstawie nowego rozporządzenia Ministra Środowiska zostały usunięte z listy chronionych). Obecnie ochronie podlegają tylko najrzadsze, najczęściej rozpoznawane wyłącznie przez specjalistów pojedyncze  gatunki rodzaju). Nasz grzyb znajduje się jednak na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma  tzw. status E – gatunek wymierający.

Specyfiką tej rodziny jest to, że młode osobniki w niczym nie przypominają w wyglądzie klasycznego grzyba. Są za to podobne do „jaja”, o charakterystycznym, cebulowatym kształcie i średnicy 3-5 cm. Powierzchnia owocnika jest jasnobrązowa, z wiekiem ciemniejąca, niekiedy nieco zaróżowiona. „Pseudoajo” jest częściowo zagłębione w ziemi. Gdy dojrzewa jego okrywa zewnętrzna pęka do połowy na 5-8 mięsistych ramion, które  gwiazdkowato się rozchylają. Tak rozwinięte owocniki osiągają średnicę nawet do 18 cm. Wewnętrzna strona ramion jest gładka, jasno lub ciemnobrązowa, czasami z czerwonawym odcieniem, zazwyczaj w różny sposób popękana.

W tym samym czasie, gdy pęka warstwa zewnętrzna, rozpada się też tuż przy podstawie ramion warstwa mięsista. Jej brzegi odrywają się od warstwy włóknistej i tworzą szyjkowaty kołnierz otaczający warstwę wewnętrzną. Czasami kołnierz ten pozostaje tylko w postaci krążka.

Zachęcamy do obserwacji tych arcyciekawych grzybów w terenie. Jeśli komuś się to uda, prosimy o zdjęcie (na adres marcin.kliszcz@bialystok.lasy.gov.pl). Pierwsze trzy zdjęcia zostaną nagrodzone miłym upominkiem.