Na terenie leśnictwa Nowosady, poza obszarem strefowania UNESCO, kontynuujemy prace, których celem jest utrzymanie ciągłości lasu. W tym konkretnym miejscu, w oddziale 147C a, plan zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Puszcza Białowieska PLC200004 przewiduje tzw. rębnię IVD. Jest to siedlisko grądu subkontynentalnego 9170, a więc takie na którym powinny rosnąć dęby, graby, lipy i inne, długowieczne gatunki rodzimych drzew.

Las, istniejący w tym miejscu składał się w dużej mierze z sosen i świerków, które zostały zabite przez masowe żerowanie kornika drukarza. Teraz jest rzadki i lukowaty. Największe z tych luk wykorzystaliśmy do przeprowadzenia zabiegu zwanego rębnią.

Rębnia IVD pozwala na stopniową, obliczoną na kilkadziesiąt lat, wymianę pokoleń i zmianę gatunków drzew rosnących na danym obszarze na takie, które są zgodne z siedliskiem leśnym – w tym przypadku na dąb i grab.

Zdajemy sobie oczywiście sprawę z pejoratywnego wydźwięku słowa „rębnia” – wyjaśnijmy zatem, że jest to kompleks czynności i zabiegów mających na celu uzyskanie zdrowego, stabilnego młodego pokolenia lasu w najkorzystniejszy dla danego gatunku sposób. To właśnie utrzymanie ciągłości istnienia drzew jest naszym priorytetem. Rębnia IVD polega na stopniowym usuwaniu dojrzałego drzewostanu, poprzez wycinanie drzew na tzw. gniazdach, czyli niewielkich połaciach i szybkie posadzenie na tym obszarze młodego pokolenia lasu. Często, tak jak w naszym przypadku, uznajemy za odnowienie naturalnie rosnące już młode brzozy lub inne drzewka, jeśli rosną w zwarciu i większej ilości.

  Pozostawiamy także starsze dęby. Kilka, które musieliśmy wyciąć były albo pochylone, stwarzając zagrożenie dla pracujących lub spacerujących pobliską drogą osób, albo miały uszkodzone korony (np. wiszące, połamane konary na skutek upadających martwych świerków). 

Pozostawiamy też fragmenty martwych świerków w postaci kilkumetrowych pniaków. Takie pnie nie stwarzają dużego zagrożenia dla osób poruszających się po puszczy, stanowiąc jednocześnie bazę martwego drewna. Te świerki, które ścinamy stanowić będą surowiec opałowy dla lokalnej społeczności.

Drzewa o ciekawych kształtach, nietypowe tak jak te dwa, splecione graby, także pozostawimy, jeśli nie będą stwarzały zagrożenia dla osób prowadzących badania naukowe, pracujących i odwiedzających nasze lasy.