Wrzos (Calluna vulgaris) można spotkać na terenach o mało zasobnej glebie i kwaśnym odczynie, gdzie często tworzy łany – wrzosowiska. Ta zimozielona krzewinka występuje pospolicie na terenie całego kraju. Ojczyznę tej rośliny stanowi Europa, północna Afryka oraz część Azji, choć spotkać go można także w Ameryce Północnej i Australii, gdzie został zawleczony i zadomowił się.

Należy do rodziny wrzosowatych (Ericaceae), podobnie jak bagno (Ledum), czy różanecznik (Rhododendron). Jego rodzajowa nazwa (Calluna) pochodzi z greki od słowa kallyno, co oznacza „zamiatam” i nawiązuje do wykorzystywania rośliny na miotły. Łacińska nazwa gatunkowa – vulgaris wskazuje na jego pospolite występowanie.

Czy wiesz, że…
roślinę tę używano także w piwowarstwie – warzono piwo ze słodu oraz wrzosu.Charakterystyczne niewiędnące czterokrotne kwiaty wrzosu, umieszczone są na szczytach łodyg w jednostronnych gronach. Celtyckie plemiona raczyły się odurzającym napojem z kwitnących gałązek tej rośliny, osłodzonym miodem¹. Gatunek ten posiada także działanie lecznicze – ściągające, oczyszczające i moczopędne. Stanowi także ważny pożytek dla pszczół – szczególnie, że kwitnie łanowo w sierpniu i wrześniu, kiedy większość innych miododajnych roślin już przekwitła. Wrzos jest także hodowany jako roślina ozdobna, a jego liczne odmiany cieszą się dużym zainteresowaniem wśród ogrodników, gdyż nie mają dużych wymagań glebowych i pięknie kwitną. Można natrafić na interesujące odmiany o białych kwiatach i żółtych liściach jak np. ‘Gold haze’, albo ‘Tib’ – wrzosa o pełnych czerwono-różowych kwiatach.

Na zachodzie Polski można spotkać rzadki gatunek należący także do rodziny wrzosowatych – wrzośca bagiennego (Erica tetralix), który jest objęty ochroną ścisłą.

¹ ”Dzikie rośliny jadalne Polski. Przewodnik survivalowy” Łukasz Łuczaj, Wydawnictwo Chemigrafia, 2004