Asset Publisher Asset Publisher

Delikatna jak Sarna.

Sarny - Capreolus capreolus należą do najmniejszych przedstawicieli jeleniowatych występującym na terenie całej Polski. Cóż że są niewielkie, mają w swoich ruchach taką grację i elegancję, której próżno szukać u innych jeleniowatych.

Wielu z nas myśli że sarna i jeleń to to samo, i że sarna to samica, a jeleń to samiec tego samego gatunku. Nic bardziej mylnego. Dlatego pora na kilka podstawowych faktów.

  

Dorosły kozioł - samiec - ma około 140 cm długości, 75 cm wysokości w kłębie, (w najwyższym punkcie tułowia) i osiąga masę około 25 kilogramów. Koza - samica - jest nieznacznie mniejsza. Poroże kozła, zwane parostkami ma trzy krótkie odnogi.

Sarna jest posiadaczką długich, smukłych nóg (cewek), czerwonobrązowej w lecie lub siwobrązowej sierści w zimie (sukni) oraz charakterystycznej białej lub rzadziej żółtej plamie (lusterko) na pośladkach. Nogi opatrzone małymi, ostrymi racicami, z palcami bocznymi wysoko osadzonymi (nie dotykają podłoża).

Sarna w lecie potrzebuje około 3 kilogramów pokarmu na dobę. W zimie zjada pędy i cienką korę drzew. Do picia wystarczy jej woda z roślin i rosa.

Sarna, gdy poczuje zagrożenie, może szczeknąć wydając głos podobny do psów. Świetnie pływa, myląc tropy i gubiąc pościg podczas ucieczki. Ucieczka to zresztą jedyną bronią, którą dysponuje, dlatego ma wyostrzone zmysły i jest bardzo płochliwa. Zaniepokojona, podrywa się do skoków i natychmiast uchodzi w popłochu. Nawet najdrobniejszy uraz, na przykład kłapnięcie zębami małego, domowego pieska, może być dla niej fatalny w skutkach – dlatego zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 13 Ustawy o lasach oraz z art. 166 kodeksu wykroczeń  - puszczanie psa luzem w lesie jest zabronione.

Teraz w okresie letnich wakacji, gdy dużo czasu spędzamy na łonie natury, szczególnie przestrzegajmy jednej zasady, gdy na swojej drodze spotkamy młodą sarenkę, nie dotykajmy jej, tylko zostawmy ją w miejscu, w którym była. Sarna zostawia młode z rozmysłem ponieważ są one pozbawione zapachu – ukrywają się w zaroślach lub w kępach wysokiej trawy, gdzie z pewnej odległości są doglądane przez matkę, która zbliża się do nich tylko na czas karmienia: jest to strategia obronna gatunku, dlatego znalezione młode należy zostawić w spokoju, aby nie przenieść na nich swojego zapachu, który może przyciągnąć drapieżniki.