Rzekotka drzewna to jedna z najmniejszych krajowych żab – dorosłe osobniki mierzą zaledwie 3–5 cm. Jej ciało ma barwę najczęściej soczystej zieleni, ale – uwaga – potrafi zmieniać kolor! W zależności od temperatury, wilgotności i podłoża może stać się oliwkowa, brunatna, a nawet szarawa. Ta zdolność to nie tylko sposób na uniknięcie drapieżników, ale też na regulację temperatury ciała.

W przeciwieństwie do większości żab, które preferują życie przy wodzie, rzekotka chętnie wybiera życie „w koronach” – wspina się po trawach, krzewach, a nawet drzewach. Zawdzięcza to wyjątkowej budowie swoich kończyn. Jej palce zakończone są przylgami, czyli specjalnymi „przyssawkami”, które działają niczym mikroskopijne poduszeczki – dzięki nim rzekotka porusza się z gracją po pionowych powierzchniach, jak prawdziwa akrobatka.

Samce rzekotek to prawdziwi wirtuozi wiosennych koncertów. Ich głos jest głośny, rytmiczny i nie do pomylenia – słyszany nawet z odległości kilkuset metrów! Dźwięki te służą nie tylko przyciąganiu partnerek, ale też odstraszaniu konkurencji. Co ciekawe, rzekotka wydaje dźwięki dzięki dużemu, kulistemu rezonatorowi, który podczas koncertów nadyma się jak balon.

Choć rzekotka może wydawać się wszędobylska, to w rzeczywistości jest bardzo wymagająca. Potrzebuje zarówno zarośli do życia, jak i czystych, płytkich zbiorników wodnych do rozmnażania. Takie połączenie nie zawsze jest łatwe do znalezienia.

Obecność rzekotki drzewnej to doskonały wskaźnik jakości środowiska. Gdzie występuje, tam zwykle zachowana jest równowaga między wodą, roślinnością a czystością powietrza.  Upodobała sobie okolice kilku puszczańskich leśniczówek, gdzie jej donośne, melodyjne rechotanie tworzy niepowtarzalny klimat.

W Polsce jest objęta ścisłą ochroną gatunkową – to sygnał, że mamy do czynienia z gatunkiem szczególnie cennym.