Jak na załączonych zdjęciach widać – niekoniecznie... Na drutach także chętnie przysiadają stada szpaków (Sturnus vulgaris). Obserwując je jesienią z łatwością można określić, które z ptaków wykluły się w tym roku, a które są dorosłe. Wiek można odróżnić po kolorze upierzenia głowy – młode ptaki wymieniając pióra juwenalne (upierzenie młodociane) nie zdążają ich zmienić  na głowach, która pozostaje szarobrązowa. Zaś dorosłe ptaki mają wszystkie pióra ciemne z metalicznym zielono-fioletowym połyskiem i żółto-białawymi kropkami.

Szpaki w sezonie wegetacyjnym występują  u nas pospolicie chętnie zasiedlając lasy, parki i ogrody. Zamieszkują dziuple, budki lęgowe, szczeliny pod dachówkami lub różnego rodzaju otwory wentylacyjne. Rzadko zdarza się, że mają więcej niż jeden lęg w roku. Późnym latem tworzą wielotysięczne stada koczujące na terenie zasobnym w pokarm, a na noclegowiska chętnie wybierają trzcinowiska. Żywią się owadami i owocami przez co zdarza się, że wyrządzają znaczne szkody w sadach wiśniowych lub w winnicach na południu Europy. Szpaki potrafią naśladować głosy innych ptaków, np. myszołowa. Część ich populacji coraz częściej zimuje w Polsce, głównie w miastach, chociaż z natury szpak jest  gatunkiem wędrownym.

Warto uważnie obserwować stada szpaków, ponieważ zdarza się, że wraz z nimi przemieszczają się ich kuzyni – pasterze (Pastor roseus).  Gatunek ten zamieszkuje tereny rolnicze i stepy rozciągające się od południa Ukrainy poprzez Azję Mniejszą, Kazachstan, aż do zachodniej Mongolii i północno-zachodnich Chin. Do Polski gatunek ten zalatuje nieregularnie, zazwyczaj latem i w tym roku był stwierdzony dwa razy. W dniu 24 sierpnia młodego pasterza w okolicy Zalewu Siemianówka wypatrzyli w stadzie szpaków miłośnicy ptaków z Hiszpanii – gratulujemy!

Może komuś z Was się poszczęści następnym razem?