Dorosłe kuny w chodzeniu po pniach drzew i po dachach budynków nie mają sobie równych. Są smukłe, gibkie i długie – mają mniej więcej pół metra, a do tego trzeba doliczyć jeszcze ze 25 cm ogona. Co ciekawe, kuna również świetnie pływa (mimo że niechętnie) oraz bardzo sprawnie porusza się po ziemi.

Oba gatunki są aktywne przede wszystkim nocą, stąd tak doskonale mają rozwinięte wszystkie zmysły, zwłaszcza słuch i węch. Leśna widzi nieco lepiej od domowej, bo poluje także w dzień, najchętniej na wiewiórki. Jednak główne menu dla obu stanowią złowione nocą gryzonie i ptaki. Kuny nie pogardzą też żabą czy jaszczurką, dużym owadem, jak również słodkimi owocami. Zimą dobierają się do miodu dzikich pszczół niszcząc przy tym ich gniazda, niestety dla wielu pszczelich rojów taka niechciana wizyta kończy się to fatalnie.

Podczas polowania kuna zachowuje spokój i jest bardzo uważna.

Kuna leśna, jest bardziej płochliwa i unika sąsiedztwa ludzi, chociaż podobnie jak jej kuzynka potrafi się na dziko zakwaterować w domu, który znajduje się pod lasem i nieźle narozrabiać, zwłaszcza gdy właścicieli nie ma przez długi czas w pobliżu.

Tumak na kryjówki wybiera najczęściej dziuple w drzewach. Nie zadawala się jednym lokum, każdy osobnik ma kilka gniazd na swoim terytorium. Opuszczone ptasie gniazda, norki wiewiórek oraz szczeliny skalne są często używane w razie niebezpieczeństwa.

Poza okresem, kiedy wychowują młode są samotnikami.

Terytoria są znaczone wydzieliną z gruczołów około odbytowych.

Okres godowy przypada na lipiec-sierpień. Zaraz po zapłodnieniu w sierpniu zarodki kuny przestają się rozwijać i w stanie biologicznego uśpienia czekają na wiosnę. Dopiero pod koniec zimy znów zaczynają rosnąć, i to bardzo szybko. Samica rodzi w końcu kwietnia ślepe i niedołężne młode, które pozostają z matką aż do jesieni - dojrzałość płciową osiągają po 2-3 latach.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uważa kunę za gatunek w żaden sposób nie zagrożony wyginięciem.